นิทาน สิงโตเจ้าเล่ห์
กาลครั้งนานมาแล้ว มีสิงโตเจ้าป่าอยู่ตัวหนึ่งมันมักจะออกล่าเหยื่อเพียงลำพังและทุกครั้งก่อนออกล่าก็ต้องส่งเสียงร้องคำรามลั่นป่า ตามสัญชาตญาณทุกครั้งไป
"เสียงสิงโตร้องคำรามอีกแล้ว น่าจะดังมาจากภูเขาลูกนั้นแน่เลย" เสียงกวางหนุ่มหันไปบอกเจ้าหมูป่าที่กำลังแทะผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย หมูป่าหันขวับขึ้นมาด้วยท่าทางตกใจ "ถ้าอย่างนั้นเรารีบหลบไปอีกฝั่งแม่น้ำกันดีกว่า" หมูป่าเอ่ยชวนเจ้ากวาง "สิงโตมาแล้ว มันกำลังจะมาล่าเหยื่อแล้วรีบวิ่งไปอีกฝั่งของแม่น้ำกันพวกเรา !" เสียงหมูป่าและกวางหนุ่มร้องเตือนพวกสัตว์เล็กสัตว์น้อยด้วยความตื่นกลัว
"เห็นทีจะไล่เจ้าสัตว์ป่าพวกนี้ไม่ไหวแล้วเรา คงต้องหาแผนการใหม่ซะแล้ว" สิงโตบ่นกับตัวเองขณะกินเหยื่อที่อุตส่าห์ออกล่าอย่างยากลำบาก อยู่มาวันหนึ่งสิงโตรู้ว่ามลาโง่ผู้ชอบโอ้อวดอยู่ฟากของป่า ทำให้มันคิดแผนใหม่จึงออกเดินทางไปชวนให้เจ้าลาตัวนั้นมาเป็นเพื่อนล่าเหยื่อด้วยกัน
เมื่อเวลาออกล่าเหยื่อมาถึง สิงโตใช้กลอุบายให้ลาซ่อนตัวในพุ่มไม้แล้วก็เปล่งออกมาแบบดังที่สุด "เจ้าซ่อนตัวในพุ่มไม้นี่นะลาเพื่อนรัก พอข้าเดินไปถึงฝั่งตรงข้ามเจ้าก็ร้องคำรามเสียงอันน่าเกรงขามมาได้" สิงโตพูดพร้อมวิ่งออกไปอีกทาง จากนั้นลาโง่ก็คำรามออกสุดกำลัง พอสัตว์อื่นได้ยินเสียงประหลาดของมันเลยตกใจแล้วพากันวิ่งหนีไปฝั่งที่สิงโตดักเอาไว้อีกทาง
วันนั้นสิงโตเจ้าเล่ห์เลยมีเหยื่อให้กินแบบไม่ต้องออกแรงวิ่งอย่างที่เคยเป็น ส่วนเจ้าลาโง่ก็เที่ยวเล่าเรื่องที่ตนทำกับสิงโตอย่างโอ้อวดไปทุกที่ที่เดินผ่านโดยไม่รู้เลยว่าสัตว์อื่นต่างหัวเราะเยาะที่มันโดน เจ้าป่าหลอกใช้เอาเสียงประหลาดๆมาสร้างผลประโยชน์ให้แก่ตนเอง
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
อย่าตกเป็นเหยื่อให้คนอื่นหลอกใช้ เพียงเพราะเขาคนนั้นมีความน่าเชื่อถือ หรือมีหน้ามีตาในสังคม
วีดีโอ
No comments:
Post a Comment